سلام به همه دوستان

امروز اصلا حالم سر جاش نیست. انقدر سرم شلوغه که نمی دونم کدوم کار رو از روی زمین بردارم. الان جای شما خالی تازه نهار خوردم و گفتم به پست بنویسم شاید دوباره حالم خوب شه.

شروع پست دکتری در دانشگاه جدید خیلی فایده ها برای من داشت از نظر علمی. زمینه ی کاریم 180 درجه عوض شد و با خیلی از پروژه های صنعتی و تحقیقاتی آشنا شدم. حدود چهار پروژه الان دستمه و یک سری دانشجو که امیدوارم از پسش خوب بر بیام.

امروز با توجه به درخواست ایمیلی برخی دوستان، می خوام در مورد زبان صحبت کنم. 

دونستن زبان برای اپلای کردن امر مهمیه. خیلی از شما دوستان وقتی به من ایمیل میزنید شرایططون رو می گید که این رو خوندید و معدلتون اینه و امثالهم ولی آخرش همه به من میگید "زبانم خیلی خوبه اما مدرک زبان ندارم"!

همونطور که می دونید، قدم اول اپلای کردن، اول اولیش، همین زبان خوندنه. چون زمان میبره. آمپول نیست که امروز بزنید فردا خوب شید و زبان بلد شید. 

اوالای روزی که آدم می خواد زبان بخونه خیلی ذوق و شوق داره؛ کتاب میره می خره؛ سی دی میخره؛ نمی دونم کمک آموزشی می خره؛ کلاس زبان اسم می نویسه و و و ... اما فارغ از اینکه با امکانات و هزینه ی اندک میشه در حد بسیار بسیار خوبی زبان یاد گرفت. 

اول بگم که تو این راه نباید ترسید و خیلی به جلو نگاه کرد. باید سر رو انداخت پایین و مثل یه بچه ی خوب به برنامه ی درست عمل کرد. نباید هم توش چون و چرا کرد که چرا اینجوریه و غیر از این نیست. چون بیشتر دکترها اون رو تجویز کردن و غیر از اون خوب شدن شما رو به تعویق می ندازه.

برای زبان خوندن نیاز به کلاس نیست. رفتن به کلاس های زبان شما رو انطوری که دوست دارید جلو نمیبره. نگفتم جلو نمیبره و بده. می گم انوطور که باید و شاید شما رو جلو نمی بره. رفتن به کلاس زبان دو هزینه داره. مالی و زمانی. ماهی باید 80 تومن (اگر استباه نکنم و از زمان و تورم عقب نباشم) باید بدید و نیز یکساعت برید کلاس با اون ترافیک و یکساعت برگردید.

من یادم میاد سال اول فوق لیسانس که بودم اون وسطاش که تصمیم به رفتن گرفتم، یه دفعه دیدم از نظر زیانی عقب هستم و باید تلاش کنم و زبان رو یاد بگیرم. وقتی برای اولین بار رفتم کلاس کیش تعیین سطح شدم، افتادم سطح الیمنتری 3!!!

رفتم و ثبت نام کردم و اون زمان فکر کنم 40 تومن بود یادم نیست. آخه اونایی که تو دانشگاه تهران بجه مایه دار بودن و خلاصه هی تو لهجه شون انگلیسی صحبت می کردن که گویی جد و آباد خانوادگی اونها تو انگلیس بزرگ شدن (!) می گفتن کلاس زبان رفتن و خلاصه خیلی خوبه و از بچگی کلاس می رفتن و این حرفا. منم خب فکم اینجوری میفتاد وقتی باهاشون حرف میزدم و می گفتم ای کاش من جای اونها بودم. البته هیچوقت من نمی دیدم که اونها انگلیسی صحبت کنن چهار تا جمله گشت سر هم و فقط تو صحبت کردنشون لغتهای زبان به کار می بردن (و حتما ریدینگشون هم خوب بود). 

خلاصه من تو این کلاسای کیش ثبت نام کردم. کلاساش هر روز بود روزی دو ساعت بعد از ظهر. کلا وقتی آدم تو مود زبان خوندن هم می فته چون بهش فکر می کنه طبعا با آدمهای زیادی هم در اون مورد حرف میزنه و لذا ما ایرانی هام جون میدیم برای تجویز کردن دارو برای مریض. خلاصه هر کسی یه چیزی به ما می گفت. این رو برو بخر، یکی می گفت نه اون خوب نیست اون رو برو بخر. تو کلاسم دوستای کیش هر کسی از لینکایی که داشت یه حرفی میزد. با استاد که صحبت می کردی یه چیز دیگه می گفت.

استاد اون سطح کیشم بد نبود ولی دل هم نمی سوزوند برای شاگردش. یه آخوند مسن هم اتفاقا اون سال توی کلاس ما بود. خیلی آدم محترم و خوبی بود و در عیم حال کلی می خندیدم تو کلاس وقتی معلم بهش گیر میداد. آخه کلاس زبانش دیگه چی بود من نمی فهمیدم. شاید می خواست چت کنه شبا تو اینترنت!

خلاصه اون ترم تموم شد و من به طور معمول زبان رو جلو بردم چون سرمم خیلی شلوغ بود با درسا و می خواستم شاگرد اول شم (!). ترم که تموم شد و من به خودم نگاه کردم دیدم چیز زیادی یاد نگرفتم. چهار تا قواعد و دستور بود. تو کلاسم که من بیشتر از 2 دقیقه صحبت نمی کردم و در عین حال بچه های پرحرف که زبانم بلد نبودن هی پر حرفی می کردن و وقت رو از من و امثال من می گرفتن.

اونجا بود که خیلی دلم رضا نمی داد به این کلاسا. رفتم ترم بعد ثبت نام کردم گفتم شاید این اینجوری بود و بعدا این ترم بهتر شه. این ترم ما رو انداخته بودن با یه معلمه پیر پیر که بنده خدا نفسهای آخر رو می کشید. بد درس نمی داد اما خب چی رو می خواست درس بده؟ زبان میشه یه قاعده گفتن بعد به ملت می گن خب حالا گروه گروه شید در این موردا با هم صحبت کنید که کلا وقت تلف کنی بود و به خاطره تعریف کردن و آشنایی خصوصی با هم منجر میشد!

من دیدم اینطوری نمیشه و دارم زمان از دست میدم. گفتم من باید خودم تلاش کنم و خودم زبان رو یاد بگیرم و اینجوری سرعتم از کلاس خیلی بیشتره. گذشته از اینکه اون زمان من 40 تومنم نداشتم برای کلاس ثبت نام کنم. لذا رفتم خودم زبان بخونم. نمی دونستم دقیقا از کجا شروع کنم. یه سری فایلهای VOA داشتم که اونها رو گوش می دادم و لغتهاش رو در میاوردم و از دیکشنری گوگل استفاده می کردم تو خونه. همه لغت ها رو می نوشتم توی یه کاغذ A4 و معنی فارسیشون رو جلوشون می نوشتم و مثل این خنگا فکر می کردم دارم زبان می خونم.

7-8 سال قبل:

داداشم وقتی دبیرستان می رفت، تو درسا خب زبان انگلیسی هم داشتن سال اول. یه معلمی بود که زبان اصلا حالیش نبود. کلا خنده بازار بود. اسمش ...زاده بود. مجرد هم بود ولی خب سنش فکر کنم 32 سال اینا میزد. این معلم سال اول دبیرستان ما هم اتفاقا بود. یه مدتی رفت اما بعدا برگشت به مدرسه. میومد تو کلاس با لهجه ی مسخره انگلیسی حرف میزد و معلوم بود که داره ادا در میاره. عصبانی و جوشی هم بود اتفاقا. بچه ها هم تو دبیرستان (آقایون بهتر می دونن) از خدا و جبرئیل هم نمی ترسن و هر کاری دلشون بخواد می کنن (یادم میاد چند تا دوست داشتم تو کلاس که خودشون ترک زبان نبودن ولی رفته بودن از بچه هایی که ترکی بلد بودن فحش یاد می گرفتن بعد اول کلاس وقتی معلم نیومده بود تو اون رو تو کلاس داد می زدن معنی شم می گفتن. بعد که معلم مثلا وسط درس بود دستش می نداختن بعد که سر و صدا می شد از ته کلاس اون کلمه رو داد می زدن و اینجا بود که کلاس میرفت رو هوا از خنده. البته کار زشتی بود ولی جوون و جاهل که می گن اینه. تو اون سن و سال این چیزا اصلا برای برخی بچه ها ملاک نبود. منم که شاگرد اول بودم و ساکت (!).) خلاصه بجه ها این معلم زبان رو خیلی دست مینداختن. 

اما همین معلم، یه روزی به بچه ها گفت همه اجبارا باید برید دیکشنری آکسفورد الیمنتری رو بخرید و هر روز میاید سر کلاس از این 5 تا لغت در بیارید. البته این شیوه خیلی بی معنی بود چون بعد از یک ترم دوباره همه چیز تعطیل میشد و به درد بچه ها نمی خورد. خلاصه هر کی نمی خرید 5 نمره پایانی ازش کم می کرد. داداش منم اجبارا رفت خرید و انداخته بود کنج خونه. ما هم هر وقت به اون کتاب نگاه می کردیم و یاد و خاطرات رفتارهای اون زنده میشد می زدیم زیر خنده. و اصلا فکر نمی کردم این کتاب اینقدر ارزشمند باشه. 

برگردیم سر داستان:

داستان از اونجا شروع شد که بعضی لغتا توی گوگل معنی درست و حسابی نداشتن و من نمی فهمیدم. اینجا بود که رفتم یه سری به کتابخونه زدم و اون کتاب کذایی رو پیدا کردم بعد از چند سال. نو هم مونده بود لامذهب. بازش کردم و لغت رو از توش در آوردم. وقتی معنی انگلیسی اون لغت رو خوندم دیدم وای چقدر جالب و روان و to the point هست و چقدر قشنگ براش مثال زدم و می دیدم اااا پس بخوایم این رو تو انگلیسی ببینیم چی میشه اینجوری باید تو جمله بگیم. بعد از اون یادم میاد استاد کلاس کیش بهم گفته بود هر وقت لغتی رو توی دیکشنری دیدید لغت پایین و بالاش رو هم یاد بگیرید. منم همین کار رو کردم. اما بعد از دقیقا یک هفته دیدم آقا چه خبره توی این دیکشنری و چقدر لغات خوب هست و مورد نیاز. در ضمن، من میدیدم که برای لغتی مثل make call take و و و چقدر مثال داره که من با اینکه این لغات معنیش رو بلدم اما اصلا نمی دونم مثلا زدن میتونه بصورت make a phone call هم گفته بشه. 

اینجا بود که من توی دیکشنری غرق شدم و تصمیم گرفتم همه اون رو بخونم از اول اول تا آخر آخر. هر لغتی رو می خوندم هر چند معنیش رو بلد بودم، اما برا اولین بار بود که اون رو توی دیکشنری انگلیسی به انگلیسی میدیدم و ازه می فهمیدم تلفظ درستش چیه و تا اون موقع چقدر پرت بودم. در واقع، اون دیکشنری رو یه انگلیسی زبان نوشته و ده تای دیگه هم اصلاح کردن. مثالها هدفمند گفته شده و خیلی چیزای دیگه.

اما من مطمئن نبودم که کارم رو حسابه یا اصلا معمول هیت چنین کاری که دیکشنری رو آدم بخونه از اول یا نه. اینجا بود که بلند شدم رفتم کیش و از دو سه تا استادش پرسیدم که این کار خوبه؟ بعد با جواب تعجب بر انگیز اونها مواجه شدم. یکیشون گفت من کسایی رو میشناسم که برای به روز نگه داشتن اطلاعات زبانشون کلا روزی 10 صفحه دیکشنری می خونن. یکی می گفت این آروزی منه و تا حالا وقتش رو نداشتم. و نهایتا من مصمم شدم که کاری که دارم می کنم درسته و حدقل بی راهه نیست. ولی از این نظر برای من خوب بود این کار چون تنیجه اش رو لمس کرده بودم.

با این حساب، شش ماه به کما رفتن من و روزی 4 ساعت زبان خوندن من شروع شد به طور پیوسته. روزی 20 الی 25 لغت درمیاوردم و اونها رو فلش می کردم و با روش لاینتر می خوندم. این کار تلفظ من رو درست کرد (لذا listening ام خوب می شد). لهجه ی من رو درست کرد (چون تلفظ درستش رو می خوندم)، speaking من رو قوی می کرد (چون مثالهایی برام زده مبشد که توی زندگی با خیلیهاش سر و کار داشتم و در وقتهای دیگه هم با کمی تغییر می تونستم ازش استفاده کنم) و نیز writing من خوب میشد چون با ساختار درست کلمات کتار هم آشنا میشدم.

بعد از یکی دو ماه که گذشت من حس می کردم می تونم حرف بزنم و دوست داشتم نتیجه ی کارم رو زودتر ببینم و خلاصه شوق زیادی داشتم. بعد از سه ماه به نظر خودم 500 درصد پیشرفت کرده بودم چون 1500 تا لغت رو "درست و اصولی" یاد گرفته بودم. سعی کردم دیگه همه چیز رو انگلیسی بگم در اطرافم.

بعد برای محک زدن خودم تصمیم گرفتم برم کلاس کیش دوباره تعییم سطح بدم. اون موقع تقریبا نصف دیکشنری رو بلد بودم و لذا لغات دیگه ی مورد نیاز و ضروری توی قسمتهای بعدی بود که هنوز بهشون نرسیده بودم (و تنها bug این روش هم برای زبان یاد گرفتن در کوتاه مدت همین بود). خلاصه رفتن تعیین سطح و بدون صرف هیچ هزینه ای در سه ماه شدم I3 (اینترمیدیت 3) که یه ترم بعدش ادونس بود.

من خیلی امید گرفتم. بعدش دیکشنری رو تموم کردم. ولی توی اون مدت به من خیلی سخت گذشت. یادم میاد سال نو خورده بود به این پروسه و پدر و مادر و برادرم رفتن مسافرت و من مونده بودم خونه زبان می خونم به این امید که سال دیگه که سال آخره من باهاشون به مسافرت میرم). از همه مهمونی ها می زدم. چون هم درسای دانشگاه بود و هم زبان. من خوبیم این بود که تحت هیچ شرایطی زبان رو در روز زمین نگذاشتم و نذاشتم به لایتنر صدمه ای بخوره. لذا روزی 20 الی 25 لغت ورودی در من تحولات زیادی ایجاد کرد. البته 20 الی 25 تا ورودی سیستم بود و کلا با لغات مونده قبلی از روزهای قدیمی حدودا 75 الی 100 لغت در روز می شد که من دوره می کردم.

سرتون رو درد نبارم، بعد از شش یا هفت ماه دیکشنری تموم شد. من تازه می تونستم به اندازه یه بچه دبستانی حرف بزنم و دایره ی لغاتم بیشتر نبود. هر جند در عوض مثل بچه دبستانی سلیس صحبت می کردم. دوباره رفتم امتحان تعییم سطح دادم کیش و افتادم ادونس (چون گرامرم بد نبود کلا).

مرجله ی بعدی این بود که حالا دایره لغات پیشرفته تر رو بالا ببرم چون می خواستم تافل بدم و با لغات دیکشنری الیمنتری نمی شد. لذا شروع کردم به همون شیوه کتاب Essential words for TOEFL رو خوندن. البته دیگه دیکشنری الیمنتری جواب نمی داد چون اصلا اون لغات درش پیدا نمی شد. لذا رفتم یه آکسفورد ادونس خریدم و از اون لغت در میاوردم.

تازه میدیدم که مثلا اگر یه لغت در دیکشنری الیمنتری 1 معنی داره اونجا سه تا کاربرد دیگه هم اضافه شده. و تازه دیدم اصلا زبان بلد نیستم (!). خلاصه من 600 تا لغت اون کتاب رو یک ماهه تموم کردم و تا بره تو حافظه و این حرفا و از ته لاینتر در میومد میشد دو ماه.

اینجا بود که من تازه آموزشیم شروع می شد و وسط این گیر و دار باید میرفتم آموزشی سربازی مقدس (!). برای من زمین گذاشتن این سیستم که تمام زحماتم رو به باد می داد خیلی سخت بود. اما من جا نزدم. من اعزام دی و بهمن بودم و خیلی هم اون سال تهران سرد بود. حالا نمی خوام خاطره اون رو اینجا با این موضوع زبان ادغام کنم و بعدا ان شا الله مینوستم درموردش اما سخن اینکه من اون کتاب دیکشنری رو بدم با خودم آموزشی 01 تهران و گذاشتم تو کمدم. تو سربازی ساعت 5 باید بلند میشدیم. تا ساعت 4 بعد از ظهر درگیر رژه و کلاس آموزشی و نماز حماعت و این چیزا بودیم. ساعت 4 که میومدیم تو گروهان، همه خسته و کوفته میرفتن می خوابیدن. یه عده هم که نگهبان بودن باید میرفتم سر نگهبانی هر دو ساعت. من به جاش ساعت 4 باید خسته و کوفته میومدم تازه لغت از دیکشنری در میاوردم برای فردا (لغات مورد نظر لغات دیگه ای بود برای تافل). این کار یک ساعت و خورده ای طول می کشید. 

روز بعد برنامه ام این بود که هر جا وقت تلف کنی بود و باید مینشستیم داستان گوش کنیم من لغت در میاوردم از جیبم و می خوندم و سیستم لایتنر رو جلو می بردم. مثلا می رفتیم کلاس عقیدتی، من می نشستم اون ته، و تو چش استاد خیره می شدم اما نگو که دارم اون لغتی که تو دستم هست رو حفظ می کنم.

یادم میاد نگهبانی برای بچه ها جزو سخت ترین چیزها بود. چون باید هر چهار ساعت، دو ساعت نگهبانی می دادی. لذا کلا نه خواب داشتی نه خوراک. اما من همیشه خوشحال می شدم وقتی نوبت من میشد. چون می دونستم هر چهار ساعت از هفت دولت آزادم و می تونم توی اوغات بیکاری نگهبانی زبان بخونم. یادمه یه شب تو اون سرما بیرون یه ساختمونی نویت من بود. دستام از سرما یخ میزد ساعت 2 نیمه شب و باید همونجا می ایستادم زیر لامپ چون نگهبان بودم (!) ومن باز از فرصت استفاده می کردم و زبان لغتهای لاینتر می خوندم. 

آخر دو ماه آموزشی علاوه بر اینکه من زبان رو زمین نذاشتم، بلکه ماهی 500 تا لغت خوب یاد گرفته بودم و با اون راهی خوندن تافل شدم.

به اون دوستی که شمرده بود 14 روز شده من ننوشتم: اگر پست اینطوری طولانی بذارم که دیگه هر هفته نمیشه قرارمون :) یه ذره تخفیف بدید.

و در آخر: حس می کنم حالم خیلی بهتر شده چون خیلی خاطرات برام زنده شد. پست بعدی در مورد تافل  و تافل خوندنم ادامه می دم بحثم رو.

موفق باشید و اشتباهات تایپی رو ببخشید دیگه وقت ندارم الان برگردم. 

اجاره مسکن و فوق دکتری

(برای عضویت در وبلاگ لطفا ایمیلی خالی با عنوان member به [e-mail] بزنید)

 

سلام

 

همونطور که قبلا گفتم، همون روزی که بلیط برای ایران داشتم، دستیار استادم ایمیل زد که من رو به عنوان پست داک می گیرن. قبل از دفاع، استاد پست داک هی ازم میپرسید کی دفاع می کنی کی دفاع می کنی و منم هی می گفتم فلان تاریخ. بعد از اینکه من دفاع کردم، استاده خیالش راحت شد. در واقع یه جوری نگرانی تو وجودش بود. جون من چهار ماه زودتر از زمانی که دفاع کنم کارم رو شروع کرده بودم و می ترسید نکنه اصلا کلا دکترام رو هوا باشه. 

بعد از دفاع، من برنامه داشتم که برم ایران که خانم بچه ها رو برگردونم. از قبل هم اونقدری با فشار کار کرده بودم روی پروژه های پست داک که استادم موافقت کنه. ولی خب باید قسمتی از کار رو تحویل می دادم و بعد ازش اجازه می گرفتم. البته بلیطم رو از قبل گرفته بودم ولی خب باید هوای نظر استاد رو هم می داشتم. یک هفته قبل از تاریخ بلیطم با استادم جلسه داشتم. بعد از صحبت بر سر پروژه ها بهش گفتم که من فلان تاریخ می خوام برم ایران شما مشکلی نداری ... بهم گفت نه نمیشه. بعد قیافه من رو دید و بعد زد زیر خنده و گفت مشکلی نداره چون از کاری که انجام میدی خوشحال هستم. و بعد هم گفت کی برمیگردی و منم گفتم فلان تاریخ. ولی دو روز بعد بهم گفت که مسئول اون پروژه فرانسویه می خواد فلان تاریخ بیاد دانشگاه ما و تو هم باید باشی. ازم خواهش کرد که بلیطم رو جا به جا کنم و اون هزینه ی جابهجایی رو بده و منم موافقت کردم. ولی اون زمان نمیشد عوضش کنم و باید میرفتم ایران و بعد از ایران جا به جا می کردم. چون بلیطم با KLM بود و بعد از آپریل پروازهاش به دلیل تحریمات به ایران کنسل شده بود. لذا از آمستردام به ایران با ایران ایر باید میومدم و برمی گشتم و اون قسمت بلیط دست KLM نبود. برای همین عوض کردن تاریخ پیچیده بود. بعدش توی ایران که سعی کردم عوض کنم تاریخ رو مسئول ایران ایر ازم خواست که این کار تلفنی نمیشه و باید حضوری بری دفتر مرکزی!!! نمی دونم تو این گیر و دار ترافیک تو تهران این تیپ کارا چرا باید حضوری انجام بشه وقتی تلفن هست! 

خلاصه با تمام این اوضاع احوال، باید جمع و جور می کردم و یه خونه اجازه می کردم که وقتی برگشتیم همه چیز حاضر باشه. در مورد خونه من داستانهایی دارم که گفتنش خالی از لطف نیست. 

حقیقتش من یکی از دوستانم (که وقتی مجرد بودیم با هم همخونه بودیم) توی یه ساختمونی که بتنی بود یه آپارتمان سه و یک دوم اجاره کرده بود (یک خوابه - خونه ها یا چوبی هستن یا بتنی اینجا). از یه طرف به دانشگاه خیلی نزدیک بود و از طرف دیگه جاش عالی بود (فضای سبز و محوطه و ...). هم پارکینگ داشت و هم تا دانشگاه 15 دقیقه پیاده راه بود. اما خب خودش با خانمش رفته بود یه ایالت دیگه برای گذروندن دوره اینترن توی شرکت اندروید یا همچین چیزایی و بعد از شش ماه باید بر می گشت. لذا نمی شد که من اونجا رو ازش به طور sublet بگیرم. لذا خیلی صبر کردم و هیچ جا دنبال خونه نگشتم تا اینکه ببینم روزای آخری که دارم میرم آیا جایی خالی میشه تو ساختمون که من برم بگیرم یا نه. خلاصه پانزده رو مونده بود به تموم شدن قراردادم که یکی از دوستانم تو دانشگاه بهم گفت که فلانی که در ساختمان شماست و دوست من هست داره بلند میشه میره خونه فلان دوستمون و عجله داره که خونش رو سابلت کنه به کسی. تو می خوای یا نه. منم گفتم حتما می خوام چون دنبالش هم هستم. 

از طرفی jenitor یا همون سرایه دار ساختمون که یه خانم پیر یونانی بود از من دل خوشی نداشت. چرا؟ به دو دلیل. دلیل اول این بود که وقتی دوستم خونش رو به من برای چند ماه سابلت داده بود به این کریستینا (همون پیرزنه) گفته بود که من یه نفرم در حالی که ما دو نفر بودیم (من و همون پسره که تازه از ایران اومده بود و دوست شده بودیم و دوباره با هم همخونه شدیم برای مدت بیشتری). بعدا که من اسباب کشی کردم به این آپارتمان، این کریستیناهه میدید که این پسره با من میاد و میره. به روز جلوی این دوستم (محمد) رو گرفته بود و گفته بود تو کی هستی و اینجا چه کار می کنی و اون هم توضیح داده بود. کریستینا بهش گفت به من گفتن اینجا یه نفر میاد ولی محمد گفته بود نه ما دو نفر بودیم و هستیم. لذا اینجا این زنه خیال کرد من کلا سر دوستم و اون کلاه گذاشتم و کلا دید خوبی به من نداشت. (آخه وسط کار هم یکی از دوستامون خانمش رفته بود ایران و خونش رو سابلت داده بود که هزینه هاش کمتر بشه و برای یکماه اومد پیش ما. این کریستینا میبینه ای بابا، اینها که سه نفر شدن. خلاصه به ما بی اعتماد تر میشه).

دلیل دوم مشکل این خانم با من این بود که من بچه داشتم. آخه توی اون ساختمون از اول همش پیر زن و پیر مردهای یونانی قرار بوده زندگی کنن (کم سر و صدا) ولی خب بعدا یه عده شون میمیرن و نمیشده ساختمون خالی بمونه. لذا دانشجوها به علت نزدیکی به دانشگاه میومدن اونجا رو اجازه می کردن و اغلب این دانشجو ها هم ایرانی بودن. البته این خانمه از ایرانی ها دل خوشی نداشت چرا که یکی از ایرانی ها 15 سال پیش میکشونتش دادگاه سر اینکه خونه رو اجازه نمی داده که اون ایرانیه به شخص دیگه ای سابلت کنه در حالی که حقش بوده. خلاصه یه بار مار گزیده بودش قبلا.

من با اون زن و شوهر ایرانی که تو دانشگاه و دپارتمان خودمون اتفاقا درس می خوندن قرار گذاشتم که خونه رو ببینم. من همون روز که فهمیدم اینها می خوان خونه رو سابلت کنن از دانشگاه سر ظهر رفتم خونه و خونه رو دیدم و پسندیدم. به من گفتن اگر می خوای باید همین الان جواب بدی چون دو تا دختر ایرانی هم اینجا رو دیدن می خوان ولی هنوز جواب قطعی ندادن و از دوستای خانمش هم بودن اتفاقا. منم فرصت رو از دست ندادم و گفتم می خوام و کل اجاره ماه رو پیش پیش بهش دادم. بعدش باید یه کاغذی رو امضا می کردیم دو تایی و می دادیم به کرسیتینا. کرسیتینا به عنوان صاحب ملک دو تا انتخاب داشت. یا من رو بپذیره یا اگر نمی پذیره باید دو نوع دلیل بیاره = اول، امکان و توانایی پرداخت اجاره رو ندارم و دوم، رفتار نامناسب و ناشایست داشته ام. خوشبختانه هیچ کدوم به من نمی خورد و قانونا نمی تونست مخالفت کنه. ولی با کمال تعجب، وقتی نامه انتقال امضا شده رو بهش دادیم گفت من باید با بالا هماهنگ کنم و اینجوری نیست که نامه بیارید و منم بگم اکی. اتفاقا وقتی کریستینا اینطوری گفت من رفتم تمام قوانین صاحب خونه و مستاجر رو در آوردم که ببینم می تونه یا نه و دیدم نمی تونه مخالفت کنه. باز با کمال تعجب روز بعد اومد گفت بالا موافقت نکرده و ما خونه رو به شخص دیگه ای می خوایم بدیم. من اینجا خیلی شاکی شدم. حالا همه جیز به دست مستاجر ایرانی بود که می خواست خونه رو به من بده.

اگر اون می ایستاد پای حرفش که من می خوام خونه رو فقط به این آقا بدم، قانونا بعد از 15 روز دیگه اون کلا اینجا هیچ کاره بود و تمام اجازه اون بر عهده من بود و هیچ مشکلی براش پیش نمیومد. اما با کمال تعجب این بابا با اینکه حتی با من حرف زده و اجازه رو هم گرفته بود (که البته بعدا پس داد) گفت که من چون کریستینا مخالفت کرده نمی تونم رضایت بدم. من بالا و پایین رفتم که بابا جان شما امضا رو به من بده من حال این ظالم رو می گیرم تا براش درس عبرت مجددی بشه ولی خانمش با شوهره دعوا کرد که ولش کن من نمی خوام پام به دادگاه باز بشه و این حرفا. یعنی حاضر بود به خاطر یه چیز واهی به من ظلم بشه. حالا هموطن هیچی حداقل به عنوان یه انسان پای دفاع از حقوق یه انسان دیگه باید می ایستاد. خلاصه بعد از دو روز درگیری این آقا حاضر نشد به من امضا بده که خونه رو میده به من و ترسید و جا زد. 

منم در واقع روی اون خونه حساب باز کرده بودم و فرصتم برای پیدا کردن جای دیگه خیلی کم بود. قبل از اینکه برم ایران البته با کریستینا دعوای مفصلی کردم و بهش گفتم تو از قانون هیچی نمی دونی و تمام صفحات قوانین رو براش پرینت کرده بودم و نشونش دادم ولی اصلا گوش نکرد. منم قانونا دستم به جایی بند نبود. لذا متاسفانه نتونستم به حقم برسم.

سریع رفتم دنیال جای دیگه برگردم. این در و اون در زدم. برخی جاها اجاره هاش خیلی بالا بود و برخی جاها کم ولی کیفیتش خوب نبود و یا از دانشگاه دور بود. خلاصه با هزار بدبختی متوجه شدم آپارتمان کناری همون دوست پست داکی که من رو به استادم معرفی کرده بود خالیه و باید زود اجاره بره. منم فرصت رو غنیمت شمردم و خونه رو ساعت 10 صبح دیدم. بعد به خامم زنگ زدم ایران که خلاصه فلان جا رو می خوام بگیرم و اینم عکساشه. خانمم موافق بود. لذا قرار شد بعد از ظهر برم برای امضای قرار داد چون صبح کاغذ ها رو بهم داد و گفت امضا کن بیار. منم همه رو پر کردم و بعد ار ظهر رفتم. این خونه هم یک خوابه بود ولی ساختمونش بتنی بود و 5 دقیقه راهش تا دانشگاه بیشتر بود. 

بعد از ظهر که رفتم در خونه ی jenitor تا کاغذ ها رو بهش بدم، گفتش که اینجا رو امضا نکردی و باید این قسمت رو هم امضا کنی. گفتم باشه پس بذار من برم تو آپارتمان هم یه نگاه دیگه ای بندازم و هم اونجا امضا می کنم و برگه رو برات میارم. بعد رفتم دوباره آپارتمان رو دیدم. قبل از اینکه امضا کنم اون قسمت رو، یه بار دیگه به خانمم زنگ زدم. شب ایران بود و عصر ما. من هم زنگ زده بودم با خانمم صحبت کنم و هم بگم که خلاصه اومدم و دارم کار رو تموم می کنم. یه دفعه یکی از دوستام دیدم پشت خط داره زنگ میزنه. به خانمم گفتم قطع کن بهت زنگ میزنم. دوستم شروع کرد به صحبت کردن که آقا خونه می خواستی اجازه کنی کردی؟ گفتم همین الان اومدم امضا کنم بدم برگه رو. گفت آقا امضا نکن من باهات حرف دارم. گفتم چه حرفی! مشتری پای آپارتمان خوابیده گفت امضا نکن من بهت میگم فردا. منم روی شناختی که داشتم گفتم باشه حتما یه خیری در این کار هست که اینجوری طول بکشه. 

فردا صبح اومد دانشگاه تا با من حرف بزنه. خلاصه سرتون رو درد نیارم، بهم گفت که من و بهنام (از دوستان فاب من) داریم اینجا خونه می خریم و دنبال کسی هستیم که باهامون شریک شه. تو می خوای شریک بشی یا می خوای بیای یکی از طبقات این خونه سه طبقه رو اجازه بشینی پیش ما؟ چون در واقع، خانمهای ما با هم دوست نزدیک بودن و بچه هامون هم شش ماه اختلاف سنی فقط و همه چیز جفت و جور بود. اینجا بود که من پیشنهاد شراکت رو قبول کردم و وارد مرحله ی جدیدتری از زندگی خارج از دانشجویی شدم.

الانم سرم داره میره توی مانیتور از خواب چون ساعت 1 شبه حدودا و خانمم اینا رو پیچوندم تا پست تو وبلاگ بذارم و اگر بخوام بیشتر بمونم حسابم با کرام الکاتبینه ....

فعلا موفق باشید